Eindelijk konden we aan de wijncatalogus beginnen. Er is nog veel te doen, maar we kwamen toch al een paar knappe flessen tegen. Zo bijvoorbeeld een fles Yquem 1921 (M.C.). Zelf nooit geproefd, maar voor heel wat wijncritici de beste Yquem ever made… Het etiket is een beetje wazig, maar de kurk en het niveau zijn goed en de datum is duidelijk op de kurk te lezen. De kleur is erg donker, maar de wijn is dan ook bijna een eeuw oud… Verder al wat bordeaux (Beychevelle, Eglise-Clinet, Pape-Clément, Brane-Cantenac, La Lagune…) gecatalogeerd van grote jaren als 1959, 1961 en 1966. Goede bottelingen van Barrière. Flessen die decennialang onaangeroerd waren gebleven. Meteen trouwens alweer mijn eigen principes aan de realiteit aangepast. Ik ging geen oude wijnen meer proeven, da’s één, en ik ging nooit meer een fles opendoen als het niveau niet minstens mid-shoulder was…Daarstraks heb ik ter controle toch een fles Pape-Clément 1961, waarvan de kurk lichtelijk aan het zakken was en het niveau richting low-shoulder evolueerde. En wat blijkt… 1961 moet toch echt wel het jaar van de XXste eeuw geweest zijn (en Pape-Clément is natuurlijk niet de eerste de beste). Goed, de kleur helt over naar bruine bakstenen, de eerste geuren zijn die van herfstbladeren en tabak, alles wat je kan verwachten van een wijn van 54 jaar oud, maar daarnaast heeft de wijn nog flink wat fruit over. In de mond komt na al dat tertiaire, mooi zoet fruit tevoorschijn, met nog heel wat lengte en een erg aangename nasmaak. De tannines zijn helemaal weg natuurlijk en je laat de fles best niet tot ‘s anderdaags openstaan. Maar toch een leuke verrassing, gezien de toestand van de fles.